Daar gingen we dan bepakt en bezakt en bewapend met een landkaart, franse franken en een koelbox vol eten. Om de juiste sfeer te creëren hadden mijn ouders ook nog gedacht een walkman vol met franse liedjes. Ze kwamen allemaal voorbij met als hoogtepunt “comment ca va” van de The Shorts. Ik zat op de achterbank van Mazda 6.2.6 die een poepbruine kleur had, maar ach we reden en we gingen naar Parijs “who cares”.
Ik in ieder geval niet. Gas op de plank en gaan met die bak en dat deden we. Toen we eenmaal aan waren gekomen in Frankrijk reden we richting Crécy la Chapelle.
Eenmaal daar aangekomen namen we onze intrek op de camping. In een nostalgische stacaravan waar je met 5 personen amper je kont kon keren, maar de euforie overwon alles. Eén van de plekken die we zeker moesten zien was de stad Parijs en natuurlijk het bijbehorende Disneyland. De eerste bestemming was de stad zelf en we vertrokken per metro naar de stad. Mijn oom en ouders hadden zich voorgenomen alle hoogtepunten van de stad in iedergeval te zien. En kwam dat even goed uit, want de 3 bekendste bezienswaardigheden bevonden zich volgens onze ansichtkaart naast elkaar. Dat scheelt weer voor de voetjes zullen we maar zeggen. De eerste bezienswaardigheid was Arc De triomphe. Eenmaal uit de metrogang naar boven gekomen was deze gelijk in het vizier en wat een grootsheid. Die Napoleon wist wel wat hij moest laten bouwen.
Next stop was de eiffeltoren, maar he hier klopt iets niet? Waar is in godsnaam die eiffeltoren die valt toch niet te missen? Hier waren mijn oom en ouders toch wat beduust van, want of de eiffeltoren had zich ineens verstopt of de ansichtkaart had hen voorgelogen. Nou dan toch maar lopen en voor mijn oom en ouders was dit al een pokke end, maar ik met mijn 7 jaar moest de 4 mijl lopen. Na een kwartier lopen kwamen we aan bij een tunnel en de geur in deze tunnel deed vermoeden dat mannekepis hier had vertoeft, héél veel franse mannekepis.
Eenmaal uit de tunnel was daar in de verte het ijzeren geraamte te zien. De parijzenaren waren in eerste instantie niet zo’n fan van het kunstwerk van Gustav Eiffel, maar naar mate de tijd vorderde heeft het werk van Gustav toch zijn fans geworven. Ook mijn oom en ouders waren onder de indruk van imponerende werk van Gustav en om te genieten van de eiffeltoren hadden ze bedacht om eens lekker languit in de zon te liggen op het grote grasveld voor de eiffeltoren. Het was goed bedacht, maar lang duurde dit tafareel niet. Heerlijk chillend in de zon met de eiffeltoren in het zicht kwam er een fluitje te gehore “fieuwt fieuwt”. Nee het waren geen vogels, maar de graszoden bewakers. Daar kwamen ze aan met veel kabaal. mijn oom en ouders konden nog vrijwel geen frans, maar de intonatie en het fluitje deed vermoeden dat dit geen vriendelijk verzoek was om te vertrekken. Toen we gesommeerd waren om te vertrekken waren de voeten moe en de sfeer minder. Om de sfeer nog enigsinds nieuw leven te blazen leek een terrasje pakken een prima idee. Daar zaten we dan aan de Champs Élyseés. Met een drankje in onze handen zat de sfeer er weer goed in, todat we de rekening kregen. 7 gulden voor een glaasje cola waar we in totaal 3 van hadden besteld en tot slot een biertje van 15 gulden.
Dit was mijn eerste kennismaking met de stad Parijs en hiermee was mijn liefde voor Parijs geboren.
“the good old days”
"Mijn bagage" 